Doe je daar nxxx aan af? Soms lijkt de boel stil te staan, dat is vaak een meditatieve ervaring: het bewustzijn lijkt gekoppeld aan ervaring van de tijdssnelheid. Het is een bekend verschijnsle dat bvb satori/kensho genoemd wordt. Het treed ook op in sport, in sex, in elke intens beleefde ervaring, iets waar je echt bij bent.
Beweging is gezond. In de juiste mate dan. De twee basisafwijkingen zijn teveel of te weinig. Dus enerzijds mensen met bvb een atlethiekverslaving ("running high" e.d.), een fitnessverslaving (mij welbekend: ook dit schenkt een endorfinerush), er zijn talloze varianten. De andere kant van het verhaal: de bankhangende massaconsumensen die kijkcijfers creëren.
Hoeveel en hoe je beweegt is natuurlijk aan jezelf: baas over eigen benen en de rest.
CHECK JEZELF voor optimaal resultaat.
Een aardige oefening is je eigen bewegingsgeschiedenis beschrijven.
WAAR STA IK?
Begon met spartelen inda buik, net als iedere andere gezonde baby. Toen ik 5 was stopten m'n ouders mij op judo omdat ze mij te agressief vonden tegen m'n broertjes. Dat was wel een goeie zet. Kwam tot de oranje band, heb het diploma weer aan die muur gehangen, toch ein verworvenheidje. Vond het mooi geweest; daarna ging ik van m'n 9e tot m'n 11e op gym: had zin in wat anders en was ook socialer, er waren ook meisjes bij. Maar genoot geen begeleiding van m'n ouders. Ze vroegen wel eens hoe het was, maar het standaardantwoord wat ze zelf ook altijd overal gaven was: "goed", dus dat herhaalde ik en daar bleef het bij.
Na de WK-finale in 1978 had het voetbalvirus zich eindelijk in mij genesteld en van 12-18jr zat ik op METO: Met Een Trap Ongelukkig, Met Een Teen Omhoog of officieel: Moed En Training Overwin. Weet niet wie dat verzonnen heeft. Voetbal kan een gave sport zijn m bewegingsvaardigheid, teamspirit, enerverende spanning. Eenmaal werd ik kampioen, in de B1. M'n beste herinneringen bewaar ik echter aan magische partijtjes. Bvb bij Rob vd Maeghdenberg achter: een flink grasveld achter de boerderij met een groot goal. Bevliegingen die doelpunten opleverden die nog in m'n geheugen gegrift staan.
Me identificeren met clubs of nationale teams doe ik niet meer. Lesje geleerd: waarom zou ik mijn gemoed ophangen aan de verrichtingen van een ander, noem het haast voorgeprogrammeerd juichen. Na de zoveelste kater had ik daar m'n bekomst van. Nu kan ik meer als echte toeschouwer genieten van een echte voetbalwedstrijd(-samenvatting). Maar vaak is het te saai, zo verloor ik al eerder m'n belalangstelling. Volg het nog wel zijdelings: van een spel werd het oorlog en nu is het een soap.
Vanaf m'n 18e ging ik in de running modus, herinner me de eerste keer nog. Lekkel individueel, uitwaaien wanneer je maar wil. ONderweg kon je oefenen met van alles: ademhaling, passenritmes, tijdsuitdagingen. Bietje rondkoekeloeren. In militaire dienst genoot ik ook van het fysieke en was er best goed in.
Yes aan de fitmess. Daar begon het: er was niet vel te doen in dienst dus dat viel wel in goed aarde. Maar na een tijd, toen ik ook meestal alleen trainde ging ik me afvragen wat het nut ervan was. Had de neiging een soort narcismefixatie te ontwikkelen, gekoppeld aan een onvredebeeld over m'n uiterleuk en kapte er daarom mee. Ook was er een soort strijd gaande tussen OF sportfanatisme OF party-animal speulen. Dat patroon herhaalde zich meerdere malen in mijn verdere leven. Totdat ik meer evenwicht ging handhaven, niet meer te extreem.
Ahzo begon ik 6 keer met fitness en stopte er dan telkens na een jaartje weer mee. Schoot niet op. Toen ik uiteindelijk na omzwervingenz en drank&drugs-dalen wel doorging bleek blessuregevoeligheid. Het fanatisme was niet helemaal verdwenen. Ook een verslaving aan zwaar willen gaan. Dat leverde een rijke aan blessures op.
Deels kon ik deze zelf genezen. Met natuurlijke middelen die ter beschikking staan. Ik ontdekte Smeerwortel, een inheemse plant die sterk werkt bij blessurebestrijding. Genas daarmee diverse peesblessures en ook heel voorspoedig een zweepslag in mijn arm. Maar het helpt niet overal bij. Liep een schouderblessure op en kwam er niet vanaf. Het bleek een spierknoop te zijn of spierverkleving. Ben nu onder behahandeling daarvoor.
Ik was dit al eerder tegengekomen, maar routinematig treenen met zwaardere gewichten bleek de zoveelste vorm van VERSLAVING. Kom nog terug, ga binnenkort doorbomen, over dat themaatje.
Nu wil ik er toch aan gaan geloven. Deze vorm van meer natuurlijke beweging is veiliger. En actiever en mede daardoor ook activerender. Zie het op de sportschool en merkte het bij mezelf: routinematig treenen. Wel lekkel door het opgewekte endorfineshot maar gekoppeld aan de neiging meej zware gewichten te zeulen minder slim.
Maar dat is lalalang niet alles. DANS en SEX zijn ook waardevolle enerverende bewegingsvormen. Sterk persoonlijk ook met vele mogelukke vormen. YES!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten